The Outback!

How yous going?


Op 21 april was het dan eindelijk tijd om het vliegtuig op te stappen richting Alice Springs, een stad (de enigste) in het midden van Australie! Na een vlucht van een goede 2 uuur namen we de taxi naar het depot van Wicked, waar we voor 7 dagen een Wicker-camper besteld hadden.

De wicked cremekar

Met ons nieuw camperke, onze cremekar, reden we langs de winkel om voor een paar dagen inkopen te doen (want winkels zouden we niet meer tegenkomen), om vervolgens aan onze 1700 km lange trip doorheen `the red centre` van Australie te beginnen. Hoewel, door de overvloedige regen die er ook hier gevallen is, was de rode desert wat groen uitgevallen...

De oneindige weg

Salt-lake...

Mt Connor in de verte

Na een paar uur rijden op een weg die oneindig lang leek te zijn, zetten we ons op een rest area waar we de avond doorbrachten met het kijken naar een prachtige sterrenhemel en het vangen van muizen die aan onze tenen kwamen zabberen. Hierna  gingen we, zoals dat hoort in de woestijn, een ijskoude nacht tegemoet.

Niet-bescheiden springmuizen

De volgende ochtend, toen het zonnetje al weer lekker scheen, vervolgden we onze weg door `het niets` richting de Uluru (Ayers Rock), werelds bekendste en grootste monoliet. Hoewel we deze `steen` al honderden keren op postkaartjes hadden zien staan, was het toch best indrukwekkend om hem in het echt te zien...

De Uluru (Ayers Rock)

In de namiddag maakten we een 10 km lange (maar beetje saaie) wandeling rondom de Uluru. De bedoeling was om hierna deze Ayers Rock te bewonderen bij zonsondergang, iets wat blijkbaar de moeite zou zijn omdat de rots dan de hele tijd van kleur verandert. Maar Anthony`s vliegennetje besliste daar anders over. Na een paar uur wandelen was het nog eens tijd om het vliegennetje nog eens tegoei te hangen. De zin "Ohnee! Wat heb ik nu aan de hand?" voorspelde niet veel goeds. In het midden van de woestijn, duizende kilometers verwijderd van eender welke vis, slaagde Anthony er in een vishaak door zijn middenvinger te steken. De pijnscheut die dit met zich meebracht wees er op dat de haak diep genoeg zat om er niet zomaar uitgevist te worden. Na wat trek -en duwwerk zonder resultaat, beslisten we dan maar om weer eens een dokter te raadplegen. Waar wij niet op hadden gerekend was het feit dat het ziekhuis gedurende het volledige paasverlof gesloten zou zijn. De dokters een weekske vrij, Anthony genekt met een haak een halve centimeter in zijn vlees. Dan zijn we maar het politiebureau ingelopen in de hoop een tangetje en wat ontsmettingsmiddel te vinden om een nieuwe onthaakpoging te ondernemen. Gelukkig hielp de agent ons en belde hij een lokale ambulancier die snel kwam helpen. Na 4 spuitjes in de vinger dachten we dat de verdoving wel in orde zou zijn. Dit bleek snel niet zo te zijn, met als gevolg een pijnscheut die Anthony`s bloeddruk tot 70/30 deed vallen. Nog wat spuiten en een infuus later kon de haak doorgeduwd worden en waren we weer onderweg. Voor een Uluru-zonsondergang was het ondertussen te laat en dus besloten we maar ergens te gaan eten en slapen langs de highway.

Het vliegennetje

De vishaakvinger...

De volgende ochtend reden we naar Kata-Tjuta (the Olgas). Hier maakten we een hele mooie wandeling langsheen rotsen en bergpassen met prachtige uitzichten over de ruwe woestijnnatuur.

De olga`s (Kata-Tjuta)

Hoewel de Aboriginals er niet happig op zijn (religie en cultuur verbiedt het eigenlijk), waagden we ons toch aan een 350m, mega steile beklimming van de Ayers Rock. Een serieus fysieke inspanning die beloond werd met een adembenemende 360 graden uitzicht over Uluru-Kata Tjuta National Park. Diezelfde avond kregen we dan toch de kans om de zonsondergang en de daarbijhorende kleurveranderingen van de Uluru vanop de eerste rij bij te wonen. Mooi, zeker weten, maar voorbij vooraleer je het goed en wel doorhebt.

350m hoog op de grootste monoliet ter wereld

Na weer een koude nacht onder de duidelijkste sterrenhemel die je je kan inbeelden, reden we zo`n 300 km noordwaarts richting Kings Canyon. Op het eerste zicht leek ons dit niet echt spectaculair, maar eenmaal we bovenop de canyon stonden en onze wandeling over de richeld verderzetten, werden we getrakteerd op prachtige beelden van coole rotsvormingen en het visueel bewijs van miljoenen jaren erosie door wind en regen.

Op Kings Canyon

Om onze portemonnee 150km aan dure benzine te besparen, besloten we een `risico` te nemen en een shortcut te nemen over een onverharde,rode grindweg van zo`n 100km. Over harde bobbels die onze (gelukkig gehuurde) camper  uiteen leek te doen vallen, door los zand en zigzaggend om dikke stenen en ronddwalende koeien te ontwijken, haalden we na zo`n anderhalf uur net voor de donker de overkant...

Stofwolkje maken....

Na een korte stop in Alice Springs de volgende dag voor inkopen en dergelijke, vervolgden we onze rit naar de West McDonnel Ranges. We vulden onze magen op een picknickplek aan Simpsons gap, waarna we een heel eind verder reden riching Ellery Creek Big Hole. We besloten hier op de campingspot te blijven en onze dag vol te maken met chillen, lezen, eten en in het ijskoude water van Ellery Creek te plonsen. Hoewel gelegen in het hartje van de Australische woestijn, is Ellery Creek Big Hole een permanente waterput gelegen op eenuitzonderlijke mooie locatie.

IJskoud water in het midden van de woestijn

Op onze laatste volle dag in de `Red Centre` wilden we nog een mooie, stevige wandeling in onze benen pompen. In de Ormiston Gorge lag ons een 7km lange `ronde` te wachten, een toer die door het missen van een aantal richtingsaanwijzers een behoorlijk aantal zoek-de-weg-terug-in-de-woestijn-kilometers opleverde. Het drinkwater was beperkt (en echt niet te drinken door de prominente zwembadsmaak) en de harde stekels van de vegetatie stak voortdurend door onze schoenen, in onze voeten. Na zo`n 4 uur doorheen water en gras en over rotsen te hebben geklimmen en geploeterd, kwamen we uitgeput terug aan aan onze camper.

De enigste weg naar de overkant...

Slapen deden we aan het depot van Wicked, voor de poort. We moesten de volgende ochtend immers om 10 uur op het vliegtuig richting Perth, West Australie, zitten...

Liefs,

Sil en Antoine, al 7 maanden down under...


xxx