Na de Hindoes in Bali en de moslims in Lombok was het tijd om de Christenen in Flores eens te gaan leren kennen. Onze reis van Lombok naar Labuhan Bajo in Flores bleek echter geen lachtertje te zijn. Na uren te wachten in het busstation van Mataram vertrokken we om half 4 eindelijk met de bus richting de haven van Lombok. We waren de enige blanken op de bus en enkele van onze medepassagiers hadden een rieten `sjakosjke` bij waar later een haan in bleek te zitten. Na een rit van enkele uren reed de bus op de ferry die ons naar het eiland Sumbawa bracht. In Sumbawa bracht de bus ons `s nachts van west naar oost over een pikdonkere, hobbelige weg. Zo`n 12 uur later stapten we, uitgeput van de slapeloze nacht, voor de 2e maal op een ferry. Na 6 uur varen kwamen we aan in Labuhan Bajo, waar we ons installeerden in een kleine kamer en als een blok in slaap vielen na deze bijna 30 uur durende reis.
De volgende ochtend huurden we een brommer en reden we over kronkelwegen naar een dorpje waar een lokale gids ons naar een mooie waterval leidde. Na wat zwemmen en van de rotsen springen, reden we terug de berg af richting ons hotelletje.
 |
| Met een overhevig Indonesierke in de rivier spelen ;-) |
Op zoek naar eten stopten we in een klein dorpje waar op het eerste zicht een verjaardagsfeestje aan de gang was. Op onze vraag "Hebben jullie eten te koop?" reageerden de mensen heftig en nodigden ze ons uit in hun huis om mee aan tafel te gaan. Het hele dorp had zich ondertussen al rond ons verzameld en jong en oud stond te giechelen terwijl wij rijst, kip en groenten voorgeschoteld kregen.
Na de maaltijd (en de ARAK, een alcoholisch, lokaal brouwsel van palmextract) werden we door Paul, de enigste die wat engels kon, uitenodigd om te blijven voor de mis en het feest ter ere van het einde van de 'Maria-maand' en de oogst.
Na een mis van 1.5 uur in het Indonesisch (haha!) kregen we, samen met de rest van het dorp (~100 personen), alweer een feestmaal voorgeschoteld. Wij aten alles wat zij aten, maar toen we te weten kwamen dat er ook enkele stukjes gebakken hond op ons bord lagen, hebben we die toch maar subtiel terug in de pot gegooid.
 |
| Wij met Paulus en zijn vrouw Edel |
Na dit avondmaal stond er een serieuse party op het programma! Natuurlijk werden wij ook gevraagd (of eerder `verplicht`) hier aan deel te nemen. Samen met de kinderen en volwassenen lieten we ons urenang gaan op de laatste Indonesische plaatjes! Nardy, Paul`s zoon, bracht ons naar het hotel rond 1 uur, na zowat het beste feesje van onze reis!
De volgende dag werden we bij Paul thuis verwacht in Kaper. Anthony ging samen met leerkracht Paul naar diens school terwijl Silke met Edel (Paul`s vrouw) naar de markt ging om inkopen te doen. De mensen in Kaper waren buitengewoon blij met onze aanwezigheid en de kinderen hingen voortdurend rond ons. Na een potje voetbal gevolgd door een lekkere maaltijd met Paul en zijn gezin, werd het tijd om ons klamboebed (met muggennet) in te kruipen.
`s Anderendaags pakten we onze rugzakken en stapten we achterop de motoren van Paul en Nardy. Met elk een zware rugzak van zo`n 20 kg op onze rug reden we over extreem steigende en weer dalende bergwegen richting Ruteng, waar we zo`n 4 uur later bij Paul`s broer Josef aankwamen. Onze zware rugzakken lieten we hier achter en we vervolgden onze weg richting het geboortedorp van Paul. Over een smalle weg waarvan de staat op somige plaatsen nauwelijks in woorden te omschrijven valt, kwamen we 2 uur later en in de donker aan in Ngalo. Hier werden we openhartig ontvangen door Paul`s ouders. Na koffie, rijst, groenten en kip en nog maar eens wat danspassen, gingen we compleet uitgeput slapen. Veel anders was er trouwens niet te doen in dit bergdorpje want elektriciteit wert er d.m.v. een generator die enkel tussen 18u en 21.30u draait!
Na een veel te korte nacht werden we wakker gemaakt door - hoe kan het hier ook anders- de hanen en kippen. Met weer een ontbijt met rijst en bijhoren, besloten we eens langs de school te wandelen die zo`n 200m verder lag. Toen de kinderen ons zagen, was un concentratie en vooral hun discipline ver te zoeken en liep iedereen naar buiten om voor de eerste keer in hun nog jonge bestaan blanken te zien. Toen de leerkrachten begrepen dat wij ook "guru`s" waren, konden we een korte LO-les niet afslaan. Zo`n 250 kinderen lieten zich volledig gaan en deden, de ene al wat vlotter dan de andere, onze aerobicpasjes na...
 |
 |
| Verbaasde kinderen die nooit eerder blanken zagen.... |
 |
`s Avonds sliepen we bij Josef (de broer) en de volgende ochtend, na de 11e opeenvolgende rijstschotel, namen we afscheid van Paul en Nardy en Josef en zijn kinderen en stapten we op de bus richting Bajawa.
We hebben echt genoten van ons verblijf bij en reis met Paul en Nardy en het was een ervaring die wij (maar zeker ook zij) nooit zullen vergeten!
 |
| Bij Jozef de polisi-man |
In Bajawa sliepen we de klok rond en gebruikten we ook de volgende dag om te recuperen en bijslapen van deze toch wel vermoeiende 4-daagse.
Om in Ende te geraken, namen we de "Travel", een auto die ons zogezegd in 2-3 uur naar daar zou brengen. Maar zo werken de dingen in Indonesie niet! Meestal gaat het als volgt: ze zeggen dat ze om 8u `s morgens vertrekken, maar dan tegen 9u laten ze je weten dat ze nog niet genoeg passagiers hebben gevonden dus pas om 10u gaan vertrekken. Tegen half 11 hebben ze dan toch genoeg volk bijelkaar geronseld en proberen ze zoveel mogelijk mensen en voedingswaren in de auto te proppen. Ons record tot nu toe is met 10 personen en 1 kip in 1 auto. Dan beginnen we aan de autorit die gemakkelijk 4-5 uur kan duren (en we leggen maar een goeie 100 km af!) omdat de wegen hier zodanig kronkelig en steil zijn. Voor elke bocht moet er ook getoeterd worden om eventuele tegenliggers te waarschuwen dat we er aan komen want de weg is te smal om elkaar in de bocht te kruisen. En aangezien de Indonesiers zich geen reispillekes kunnen veroorloven, zijn er altijd wel een paar die zich de hele rit bezighouden met plastieke zakjes vol te kotsen om die vervolgens gewoon op straat te gooien...
 |
| Alternatief voor de skibak |
 |
| De Lijn in Indonesie |
Ende zelf was niet veel soeps.We sliepen in een gatlelijke kamer langs de grote baan en verlieten deze stad reeds de volgende ochtend. In een niet-overvolle bus (zeer uitzonderlijk!) reden we naar Moni, de uitvalsbasis voor trippen naar Kelimutu. Deze vulkaan met 3 gekleurde meren zou het mooiste zijn tijdens zonsopgang dus besloten we onze wkker om 4u `s morgens te zetten. Met een gehuurd brommerke reden we door het donker de steile berg omhoog zodat we bij het aanbreken van de dag een mooi uitzicht hadden over de 3 kratermeren, elk met een andere kleur.
De rest van de dag cruisden we nog wat door de bergen, kochten we op een markt een CD met Indonesische schijfkes, gingen we naar en warmwaterbron waar we ons voor de eerste keer sinds maanden nog eens met warm water konden wassen, en genoten we van het heerlijke eten dat de vrouwtjes van onze `homestay` voor ons klaarmaakten.
Sinds eergisteren zijn we in Maumere, waar onze reis doorheen Flores zal eindigen. We hebben hier alle opties die we hebben om van hieruit verder te reizen naar een ander eiland eens bekeken en uitendelijk beslist dat we morgen, 22 juni, zullen vliegen naar Sulawesi!
Selamat Tinggal,
Silke en Anthony
Geen opmerkingen:
Een reactie posten